Elk jaar, vanaf 25 november, kleurt de wereld een beetje oranje. Geen WK, geen Koningsdag, maar iets dat eigenlijk veel belangrijker is: Orange the World, de wereldwijde campagne tegen geweld tegen vrouwen en meisjes.
Zestien dagen lang — van 25 november, de Internationale Dag tegen Geweld tegen Vrouwen, tot 10 december, de Dag van de Mensenrechten — worden gebouwen oranje verlicht, vinden debatten plaats, demonstraties, inzamelacties. In meer dan honderd landen. Overal zie je die kleur als een vuurtoren van hoop.
Toch vraag ik me elk jaar weer af: hoeveel mensen weten eigenlijk waarom dat stadhuis oranje is? Hoeveel mensen zien die kleur, knikken even en rijden door, zonder te beseffen wat erachter schuilgaat?
Want achter dat oranje licht zitten verhalen. Verhalen van vrouwen en meisjes die te maken kregen met geweld, in allerlei vormen. Lichamelijk, seksueel, psychisch. En dat is niet iets van ver weg — het is van hier, van nu. Femicide, moord op vrouwen omdat ze vrouw zijn, is een woord dat helaas steeds vaker in het nieuws opduikt.
Orange the World wil daar iets aan doen. De campagne vraagt aandacht, maar zamelt ook geld in voor het Trust Fund to End Violence against Women, het grootste wereldwijde fonds dat geweld wil voorkomen én stoppen.
Oranje als symbool van een toekomst zonder angst. Zonder schaamte. Zonder geweld.
Misschien moeten we het niet zien als zestien dagen van actie, maar als zestien dagen die ons eraan herinneren wat er de rest van het jaar nog te doen is. Want oranje licht mag dan langzaam doven in december — de boodschap mag nooit verdwijnen.
Ans Bex, met ondersteuning door AI
