Ik wandel al jaren, dus ook in coronatijd, iedere woensdagmiddag met een clubje van zes vrouwen waar ook enkele leden van ZijActief bij zijn. Altijd goed voor een gezellige middag kletsen.
Voor we zover zijn is er al heel wat heen en weer geappt want er moet het een en ander worden afgesproken. We kunnen niet zomaar over een nacht ijs gaan natuurlijk.
Eerst komt het tijdstip van vertrek aan de orde dan welke route er genomen gaat worden. Hierbij is het van belang dat we niet steeds vanaf dezelfde plek vertrekken, we stellen allemaal prijs op een zekere vorm van afleiding. Dus trekken we naar het bos, langs de maasplassen of zoals de laatste keer de vijvers van Maasniel om via de Donderberg weer terug naar Maasniel te wandelen.
Onderweg genieten we van elkaars gezelschap en vertellen we over de belevenissen van de laatste week.
Tijdens ons tochtje vijvers passeerden we ter hoogte van Roncalli een ouder echtpaar het was koud, ze zaten gezellig dicht tegen elkaar aan met een bekertje hete koffie in de handen om zich warm te houden. De rolstoel van een van de twee stond naast het bankje geparkeerd.
Het leek ons wel erg koud voor deze oudjes, maar goed, oud en wijs genoeg om zelf te beslissen.
Toen we terug wandelden zagen we het vrouwtje midden op het wandelpad staan zittend in haar rolstoel, haar partner had hoge nood gekregen en stond met zijn pantalon en onderbroek rond de magere enkeltjes zich te verlossen van een grote plas dampende urine.
Wij wandelden twee aan twee voorbij met een gezicht alsof het uitzicht dat ons geboden werd de normaalste zaak van de wereld was.
Grinnikend kwamen we tot de conclusie dat we het de man niet kwalijk konden nemen, met deze kou is het een en ander ook bijna niet te vinden tussen de plooien van je broek en ben je wel genoodzaakt om dan maar alles te laten zakken.
Dat nood wetten breekt was weer eens overduidelijk bewezen!!
Blijf gezond,
Charlotte Schlicher.
