- Datum: woensdag 9 november 2022
- Tijd: 19:30 uur
- Locatie: Gemeenschapshuis 't Wouves
Jong en Parkinson: veertiger Karin Pinckaers vertelt over moeilijke strijd ziekte, bedrijf & familie
Ze was net de veertig gepasseerd toen Karin te horen kreeg dat ze de ziekte van Parkinson had. Wat doe je dan? Ze had een drukke camping in Gulpen en drie jonge kinderen. Karin verzamelde moed, vroeg haar personeel om hulp, en zet zich nu in voor “Positive Fit”. Om jonge mensen met Parkinson perspectief te geven. “We willen het programma langzaam uitbreiden, we zitten nog in een startfase”, zo vertelt Karin Pinckaers-Lumey. “Als ambassadeurs willen we ruchtbaarheid geven aan het initiatief, zodat de mensen niet thuis blijven zitten, maar toch zorgen dat ze onder de mensen komen. En toch samen blijven bewegen.” “Parkinson is een ziekte van de hersenen. Alles wat beweegt in je lijf wordt langzamer. En daar bedoel ik ook mee: het praten, het knipperen met de ogen, het bewegen van de vingers, de draairichting van je lijf. Dus je moet zorgen dat je dat onderhoudt. En dat kan eigenlijk alleen door te bewegen.” Het programma PositiveFit wordt ondersteund door Novizorg, in samenwerking met de nieuwe organisatie OnlyFriends in Landgraaf. Naast sporten doen de deelnemers ook aan stemtraining, psychologie en worden er lotgenotenbijeenkomsten georganiseerd. “We volgen het concept van positieve gezondheid, waarbij we ons vooral richten op wat de jonge Parkinson-patiënten wel nog kunnen, waar ze nog energie uit halen”, zo meldt NoviZorg. Voor Karin betekent die focus dat ze zich vooral richt op het overdragen aan haar kinderen van Camping Osebos in Gulpen, die ze samen met haar man beheert. ” “Ik heb een jaar na de diagnose geïnventariseerd, wat is mijn leven, wat wil ik nog, wat kan ik nog, en wat is de prognose? Want een Parkinson-prognose is niet gunstig, het is altijd progressief. Dus je weet dat je over 10 jaar waarschijnlijk veel slechter bent dan nu. Dus wat ga ik doen met mijn leven? Toen heb ik mijn personeelsleden bij elkaar geroepen, en heb ik gezegd: ik ben ziek. Maar zo wil ik niet gezien worden, ik wil niet de zieke mevrouw uithangen. Maar ik wil wel mijn leven veranderen. Dus ik hoop dat jullie daar begrip voor hebben. En ik hoop dat iedereen wat meer verantwoordelijkheid neemt voor onze zaak. En die dragen mij nu. Dat is voor een heel belangrijk item geweest. Dat ik dat heb kunnen loslaten. Dat was niet gemakkelijk, maar het is me gelukt. Ik hoop dat ik dit nog in ieder geval de komende tien jaar kan doen. En dat dan een van mijn kinderen de keuze gaat maken van: “pap of man, dit is mijn toekomst”. En dan hoop ik dat we het goed gedaan hebben.”
